Sommige littekens zie je niet. Ze zitten niet op je huid, maar diep vanbinnen. Ze trekken geen aandacht, worden niet opgemerkt door de buitenwereld, maar hun impact is er niet minder om.
Ik herinner me nog dat moment in de klas. Mijn pen rustte op het papier, maar ik schreef niet. Achter me hoorde ik gefluister. Mijn naam, half hoorbaar. Een lachje. Misschien ging het niet over mij. Misschien wel. Ik durfde niet om te kijken. De lucht in de klas voelde dik en zwaar, alsof er een onzichtbare muur tussen mij en de anderen stond. Ik voelde de koude blikken op mijn rug, alsof ik naakt was in een sneeuwstorm.
Mijn schouders voelden zwaar, alsof er een onzichtbare hand op rustte. Een gewicht dat anderen niet zagen, maar dat ik voelde bij elke ademhaling. Ik wilde verdwijnen, oplossen in de lucht, onzichtbaar worden. Maar dat kon niet. Mijn aanwezigheid hing in de ruimte als een schaduw – opgemerkt als het niet uitkwam, genegeerd als ik gezien wilde worden.
De pijn van onzichtbare wonden
Niemand schreeuwde. Niemand duwde. Maar de stilte schreeuwde des te harder. Het was een stilte die tintelde van ongemak, een stilte die me verstikte. Ik voelde de blikken op me gericht, als speldenprikken in mijn rug. De lege stoel naast me in de klas gaapte als een afgrond, een constante herinnering aan mijn isolement. Als ik iets in de les wilde zeggen, stak ik mijn vinger op, maar de leraar keek vaak over me heen. Of als ik dan toch aan de beurt kwam, werd mijn antwoord met een gegniffel of een rollende ogen ontvangen.
In de pauzes dwaalde ik alleen over het schoolplein, met mijn blik op de grond gericht, de geluiden van spelende kinderen ver weg en vervormd, alsof ik onder water was. Soms hoorde ik gelach vlak achter me, en dan versnelde ik mijn pas, in de hoop dat ze het niet over mij hadden. Ik zag de groepjes, de lachende gezichten, en voelde een steek van verlangen, een knagende eenzaamheid.
Het waren geen gemene woorden die me kwetsten, maar de afwezigheid van vriendelijke. Geen duwen, geen schoppen, maar het onzichtbare geweld van buitensluiting, van genegeerd worden, van niet gezien worden. Wonden die geen blauwe plekken achterlieten, maar die des te dieper sneden.
De littekens die niemand ziet
Jarenlang droeg ik die onzichtbare littekens met me mee. Niet alleen de herinneringen, maar ook de overtuigingen die ze achterlieten. “Ik ben niet goed genoeg.” “Niemand wil bij mij zijn.” “Misschien ligt het aan mij.”
Als kind probeer je te begrijpen wat er gebeurt. Je zoekt verklaringen, en als niemand ze je geeft, verzin je ze zelf. Vaak worden die verklaringen geen waarheid, maar een verhaal dat je over jezelf blijft vertellen – lang nadat de situatie voorbij is.
Ik dacht dat die littekens nooit zouden vervagen. Dat het gevoel van buitengesloten zijn altijd bij me zou blijven. Maar stap voor stap ontdekte ik iets anders: herstel is mogelijk. Je kunt opnieuw leren vertrouwen. Leren voelen dat je waardevol bent. Leren dat het beeld dat je ooit over jezelf hebt gevormd, niet de waarheid is – maar slechts een verhaal dat herschreven kan worden.
Je bent niet alleen: Herstel is mogelijk
Herken je dit? Die knagende twijfel, die stille pijn, die onzichtbare littekens die je met je meedraagt? Weet dan, lieve lezer, dat je niet alleen bent. Ik zie je. Ik hoor je. Ik begrijp je. Ook ik heb die littekens gedragen, die stemmen in mijn hoofd geloofd die zeiden dat ik niet goed genoeg was. Jarenlang heb ik geworsteld met de pijn van afwijzing, met het gevoel onzichtbaar te zijn.
Maar ik heb ook ontdekt dat heling mogelijk is. Dat die littekens, hoe diep ook, kunnen genezen. Dat je de stemmen van het verleden kunt overstemmen met een nieuwe, krachtigere stem: de stem van je eigen hart. In mijn boek deel ik mijn eigen reis, hoe ik heb geleerd om mezelf lief te hebben, mijn grenzen aan te geven, en mijn authentieke zelf te omarmen. Ik laat je zien hoe je kunt omgaan met negatieve gedachten, hoe je je zelfvertrouwen kunt opbouwen, en hoe je kunt verbinden met je innerlijke kracht.
Ben je klaar om die stemmen van het verleden het zwijgen op te leggen?
Bestel dan vandaag nog mijn boek en begin met het herschrijven van je eigen verhaal.
Wat zou jij tegen je jongere zelf willen zeggen?
Als jij terugkijkt op die momenten waarop je je alleen en onbegrepen voelde, wat zou je dan tegen je jongere zelf willen zeggen?
Welke woorden hadden jou geholpen om door die moeilijke tijd heen te komen?
Ik zou tegen mijn jongere zelf willen zeggen: ‘Je bent goed zoals je bent. Je hoeft je niet te veranderen voor anderen.
Vertrouw op jezelf, je bent sterker dan je denkt.’
Pre-order mijn boek & ontvang een gratis download
Herken je jezelf in dit verhaal? Pre-order nu mijn boek ‘Van pijn naar kracht’ en ontvang direct toegang tot het eerste hoofstuk + de bonus download ‘Bouw je zelfvertrouwen op na pesten’. Klik hier om te bestellen
Wil je direct aan de slag met je herstel? Meld je dan aan voor een gratis kennismakingsgesprek. Of laten we verbinden op LinkedIn.
Met een warme en liefdevolle groet,
Caroline
Geef een reactie